«Αυτό το κουτί είναι μια μικρή κιβωτός που κρατάει τον καιρό σταματημένο […]»
Γιώργος Σεφέρης, Μέρες Έ.
Οι μνήμες από το σπίτι όπου ζούσα κάποτε και τώρα δεν υφίσταται πια, αλλά και αναμνήσεις οικείων ή μή, εγκαταλελειμμένων χώρων αποτελούν την αφορμή, μέσω της καλλιτεχνικής διαδικασίας, να διερευνήσω την σχέση σπιτιού-κατοικίας, καθώς και τη σχέση των χώρων αυτών με τον ψυχισμό των ανθρώπων όπως αποτυπώνεται κυρίως μετά την απομάκρυνσή τους, την μακροχρόνια απουσία τους, με άμεση συνέπεια την ερείπωση των χώρων αυτών.
Μέσα από την περιπλάνησή μου σε εγκαταλελειμμένους χώρους στον ευρύτερο αστικό ιστό, αλλά και σε χώρους που συνδέονται με την προσωπική μου ιστορία, συλλέγω θραύσματα και αντικείμενα, τα οποία μετά από μια νοηματική επεξεργασία και μέσω της καλλιτεχνικής μου πρακτικής αποκτούν μια εννοιολογική υπόσταση, καθώς τοποθετούνται σε μια εγκατάσταση ως θραύσματα μνήμης.
Οι παραστάσεις που κουβαλώ από τις περιπλανήσεις αυτές, είναι η αφετηρία της γραφής μου στα ζωγραφικά έργα. Τα αποσπασμένα οικοδομικά κομμάτια ως φορείς βιωμάτων, διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο και στις ζωγραφικές συνθέσεις. Μέσω της ζωγραφικής πράξης το ίχνος και το αποτύπωμα συμβάλλουν στην αναγωγή από το προσωπικό στο συλλογικό, αφήνοντας ανοιχτό το πεδίο στο θεατή να βιώσει τα δικά του συναισθήματα και να αντιληφθεί το βιωματικό ζωγραφικό χώρο της δικής μου δράσης μέσα από την περιπλάνησή του στην συγκεκριμένη εγκατάσταση.
Digital Publication of this thesis link on issuu:
Social Media Links